Hoe moet de overheid omgaan met detailpolitiek?

Op Geen Commentaar heeft Chris Aalberts een artikel geplaatst met als titel: Detailpolitiek (10): Kampense homo-intolerantie. Hierin wordt betoogd dat de overheid niet aan detailpolitiek moet doen. Mijn mening is dat de overheid individuele gevallen moet gebruiken om haar beleid te toetsen en eventueel bij te stellen.

In het artikel gaat het om een situatie waarin twee docenten van het christelijke Ichtus College in Kampen tegen leerlingen gezegd zouden hebben dat homoseksualiteit ‘een psychische aandoening is’. Volgens de rector is dit niet de visie van de school, maar toch.

Het artikel gaat verder in op de kamervragen van Ahmed Marcouch (PvdA), die aandacht vraagt voor deze zaak. De auteur betoogt dat dit detailpolitiek is waar de overheid zich verre van zou moeten houden.

Op zich ben ik het eens met de strekking van het artikel. De landelijke politiek hoeft zich niet bezig te houden met individuele gevallen. Tofik Dibi van GroenLinks heeft zich onlangs ook al in dergelijke bewoordingen uitgelaten. Maar wat dan? De boel op zijn beloop laten? Dat zou kunnen als de situatie incidenteel is en niet zo ernstig. In het onderhavige geval denk ik dat aan beide niet voldaan wordt. In de media komen steeds vaker berichten voor die reppen over anti-homo acties. Zelfs geweld tegen homo’s komt voor. Dat is in ons tolerante land toch niet acceptabel. De taak voor de landelijke overheid is hier dus om het huidige beleid te toetsen (dat is volgens mij al op orde) en de uitvoering hiervan te beoordelen. Hier zou nog wat verbeterd kunnen worden, maar dan alleen in de vorm van goede voorlichting. Ook, of juist, op die plaatsen waar dat eigenlijk niet als opportuun beschouwd wordt, zoals in Kampen.

Mijn advies aan Marcouch is dus niet om de zaak op zijn beloop te laten maar om meer aandacht te besteden aan voorlichting die ook aankomt op die school in Kampen. We hebben terecht geen denkpolitie, maar ik zie hier wel een taak voor SIRE…